Ik heb een milde vorm van misofonie. Daar valt mee te leven, maar ik merk dat er over het algemeen weinig begrip is voor mensen die slecht tegen geluid kunnen: ‘Stel je niet aan, je kunt je toch gewoon ervoor afsluiten’, wordt dan gezegd. Onze maatschappij wordt helaas steeds luidruchtiger. Neem bijvoorbeeld de piepjes van de mobiele telefoon, die te horen zijn als er een bericht binnenkomt. UITZETTEN dat geluid. Of mensen op straat die anderen ongevraagd laten meegenieten van muziek uit hun mobieltje, of de buitenschilder die zijn gettoblaster laat schallen op de steiger. Gek word ik ervan.
Het is dan ook heerlijk om in de rust van je huis te kunnen wegzakken in een mooi boek. Het rare is dat een boek ook herrie maakt. Er staan dialogen in, er wordt geschoten, auto’s scheuren weg, er wordt op elkaar gescholden, er wordt gesport; je kunt het niet zo gek verzinnen of het gebeurt in een boek. Het voordeel is dat je er je eigen geluid bij kunt verzinnen, zo luid als je zelf maar wilt. Laatst las ik over een scène die zich afspeelde in een eetzaal van een kuuroord in de vorige eeuw. Ik zag niet alleen de grandeur van wat ooit is geweest, maar hoorde ook heerlijk geroezemoes in mijn hoofd. Maar die was ook weer weg toen ik de bladzijde omsloeg. Dat is het fijne van een boek: je kunt je eigen herrie creëren, die je ook weer zo uitzet.
Boeken lezen en horen: wat een genot!